Мінскі Мікалай (сапраўднае прозвішча і імя – Віленкін Мікалай Максімавіч) нарадзіўся 27 студзеня 1855 года ў мястэчку Глыбокае Дзісенскага павета Віленскай губерні (зараз г. Глыбокае). Рускі пісьменнік і публіцыст, адзін з пачынальнікаў сімвалізму. У дваццацігадовым узросце скончыў з залатым медалём Мінскую гімназію, затым у 1879 г. Пецярбургскі ўніверсітэт і атрымаў ступень прысяжнага паверанага пецярбургскай судзебнай палаты. Працаваў у Італіі і Парыжы ў якасці настаўніка дзяцей барона Г. О. Гінцбурга. У 1882 г. прыняў праваслаўе і ўступіў у царкоўны шлюб з Ю. І. Якаўлевай (аўтарам аповесцей і апавяданняў, якая пісала пад псеўданімам Юлія Бязродная).

Літаратурную дзейнасць пачаў у 1879 г., выступіўшы ў «Журнале русских романов и путешествий». «Новое время» змясціла на сваіх старонках паэму М. М. Мінскага «Сон славянина», якая потым пад назвай «На родине» была перадрукавана ў «Вестнике Европы» за 1877 г. Нярэдка вершы М. Мінскага друкаваліся ў часопісах «Неделя», «Русская мысль», «Северный вестник».

Да пачатку 1880-х гг. творчасць Мінскага мела сувязь з народніцкай дзейнасцю. Лірычным зместам яго твораў былі настроі перадавой моладзі 70-х – пач. 80-х гг.. Але затым наступіў рэзкі пералом. У 1884 г. у кіеўскай газеце «Заря» з'явіўся артыкул Мінскага і Ясінскага, які абвясціў мадэрнізм у мастацтве. З таго часу Мінскі – актыўны тэарэтык і практык дэкадэнскага мастацтва. У 1905 г. выдаваў у Пецярбургу газету «Новая жизнь», якой фактычна кіраваў У. І. Ленін. М. Мінскі надрукаваў у ёй «Гімн рабочых» («Пралетарыі ўсіх краін, яднайцеся...»), зрабіў скарочаны пераклад «Інтэрнацыянала». Пасля выхаду публікацыі М. Мінскі як рэдактар быў абвінавачаны ўладай у закліку да звяржэння існуючага ладу і арыштаваны.

Пасля выхаду з турмы выехаў за мяжу. У Парыжы напісаў драматычную трылогію «Жалезны прывід» (1909), «Малая спакуса» (1910) і «Хаос» (1912). У верасні 1913 г. Мінскі атрымаў дазвол вярнуцца на радзіму. У час імперыялістычнай вайны 1914 г. ён служыў ваенным карэспандэнтам у Францыі. Пасля Кастрычніцкай рэвалюцыі 1917 г. працаваў у савецкім палпрэдстве, жыў у Берліне, Лондане, Парыжы.

Пераклаў «Іліяду» Гамера, творы П. Верлена, П. Б. Шэлі, Дж. Байрана, Г. Флабера і інш.

Памёр М. Мінскі 2 ліпеня 1937 года ў Парыжы.

ЛІТАРАТУРА

1. Аврутин, А. Жизнь и житие Николая Минского: «Белые пятна словесности» / А. Аврутин // Советская Белоруссия. – 1996. – 5 июля. – С. 5.

2. Аврутин, А. Три ипостаси и три жены Николая Минского / А. Аврутин // Рэспубліка. – 2000.– 25 сак. – С. 6.

3. Аўруцін, А. Пры святле сумлення. Да сумлення: да 140-годдзя з дня нараджэння Мікалая Мінскага (Віленкін – уражэнец г. Глыбокае) / А. Аўруцін // Літаратура і мастацтва. – 1995. – 13 студз. – С. 6.

4. Іванова, Г. Глыбоччына багатая на таленты / Г. Іванова // Народнае слова. – 2012. – 1 верас. – С. 6.

5. Капшуль, С. Паэт Мінскі і сімвалізм / С. Капшуль // Веснік Глыбоччыны. – 2003. – 15 лют. – С. 3.

6. Конан, У. Мінскі Мікалай Максімавіч / У. Конан // Энцыклапедыя гісторыі Беларусі : у 6 т. / рэдкал.: Г. П. Пашкоў [і інш.]. – Мінск : БелЭн імя П. Броўкі, 1999. – Т. 5 : М–Пуд. – С. 181.

7. Мікалай Максімавіч Мінскі // Памяць: гісторыка-дакументальная хроніка Глыбоцкага раёна / рэдкал.: Б. І. Сачанка [і інш.] ; мастак А. М. Хількевіч. – Мінск : БелЭн імя П. Броўкі, 1995. – С. 166.